...صدا بزن مرا شبی به غربتی که ساختی
به لحظه ای که عشق را بدون من شناختی



با سکوت خیلی از مشکلها خودبه خود حل میشه
وقتی میخوای کسی ندونه که عاشقی
وقتی بخوای هیچکس نفهمه دلگیری
وقتی نخوای کسی بدونه ازش بدت میاد
و حتی وقتی که داری تو تنهایی پرپر میزنی
سکوت چقدر میتونه به آدم کمک کنه
وقتی به وقتش ازش استفاده کنیم
اما
خیلی وقتها
نباید سکوت کردوما سکوت میکنیم
مثل وقتی که آخرین فرصت و
برای گفتن دوست دارم از دست میدیم

… امشب میخوام باز مثل شبهای قبل فقط و فقط برای تو بنویسم...می خوام تا دلم میخواد برات حرف بزنم... حس می کنم دستاتو گم کردم... عکس قشنگت رو قلبم نشسته اما نگام نمی کنه... کجایی؟...... ؟!... داد بزنم تا جوابمو بدی؟...
اسمتو تا آسمون هم داد زدم اما صدات نمی آید... صدات به گوشم نمی رسد... من غرق این صداهای تازه وارد شده ام... غرق این آدمای تازه... غرق این کارای تازه... من تو رو گم کردم... من تو رو توی قلبم گم کردم... چقدر از خودم بدم می آید... فکر می کردم تو رو که توی قلبم نشوندم و عکست که روی قلبمه دیگه مال منی... کنارمی... دیگر نیازی نیست هر صبح به تو بگم... سلام ...روزی هزار بار بهت بگم دوستت دارم ....وهر شب با لالایی تو بخوابم...

... حس میکنم دارم ازت دور میشم ...بگو که اشتباهه ...بگو...بگو... چی داره منو از تو دور میکنه.... چقدر از این کارای تازه که تو را از من گرفته بدم می آد... میخوام همشونوکنار بذارم...مثل اون وقتا ... فقط به خاطر تو....
...میگفتی نمیذارن با هم باشیم .. اما چرا ... خیلی سخته... خیلی...باور کن سخته... یادته یه شبایی بود که تا خود صبح بیدار بودیم ... اذان رو که میدادن می خوابیدیم ...

دلم گرفته... قد یه عالمه گریه... قد یه عالمه انتظار...
خسته شدم... از انتظارهای گاه و بیگاه... پی هیچ...
شاید به انتظار یه چیزی که میشه منتظرش بود... یه چیزی که ارزشش رو داشته باشه...
خسته شدم... از تصویر بیرنگ و کمرنگ خودم روی شیشه بدم میاد...
خیلی وقته کسی به خونه دلمون سر نزده... مدتهاست سوت و کور یه گوشه افتاده و انگاری هیچ جاده ای به درش منتهی نمیشه... پشت پنجره هاش یه عالمه خاک جمع شده... آره... یه عالمه... قد همه ی دلتنگیهام...
دلم گرفته... قد تمام اشکای نریخته... قد تمام برگای زرد و خشک پاییز کوچمون... شاید بیشتر... شایدم کمتر...
دلم گرفته... قد تمام شایدهای زندگیم... چندتاس؟... یکی؟... دوتا... نه!... بیشتره... خیلی خیلی بیشتره... قد همه دل تنگیهام...
ذلم از اون خونه های قدیمی میخواد... با یه حوض آبی وسطش... چندتا ماهی سرخ و کوچولو توش... یه درخت انار کنج باغچه... یه حیاط پر از گلای رز ... یا هر گل دیگه ای... یه جایی که بشینیم با همدیگه انار رو دون کنیم و بخوریم... یه جایی که نه اونور پنجرش اضطراب باشه و نه اینور پنجرش انتظار... تو هم دلت بدجور لک زده واسه یه همچین جایی...
هرچند... میون من و تو و اون خونه یه خیابون پر از شب راهه... پس بیخود بهونه نیار... گله ای داری به زمان بگو... به ساعت... یا یه چیزی مثل اینا... اصلا به من چه!... به هر کسی که میخوای بگو!... چه فرقی میکنه؟!... چه ساعت باشه... چه زمین... چه آسمون...
دلم میخواد واسه چند دقیقه بالهای یه پرنده رو قرض میگرفتم و میرفتم هوا... آخه خیلی دوست دارم ببینم از اون بالا زمین چه شکلیه... میخوام ببینم از اون بالا که نگاه میکنی روی زمین هم ستاره پیدا میشه... شاید اصلا ستاره های تو آسمون نقاشی باشن!... شایدم عکس ستاره های تو زمین هستش که افتاده تو آسمون!... آسمون چیه مگه؟!... یه حوض بزرگ پر از آب که انگاری قطره های آبش رو با منگنه به سقف دنیا چسبونده باشن تا آبیهای خیسش نریزه پایین... گاهی وقتا هم که از سقف میریزن پایین میگن بارون میاد... اصلا من نمیدونم چرا همیشه میگن داره بارون میاد؟!... من فکر میکنم درست تر باشه که بگیم داره بارون میره... داره میره... میره... مثل خیلی چیزای دیگه...
میدونم...
دلت گرفته...
قد همه ی دل تنگیهای من...

شاید امشب بارون بباره... شایدم امشب بارون بیاد!... نمیدونم... مهم بارونشه... باقیش دیگه فقط یه مشت حرفه...
دیگه چیزی به آخر نمونده... یکم طاقت بیار...الا نه که باید پیاده بشیم...

عزیز دلم سلام . قرار نبود اینجا بنویسم . قرار بود حرفهای خودمانی را نگه دارم برای خودمان . قرار بود در گوشی بگویم که چه قدر دوستت دارم و چه قدر به موجودیتت نیازمندم . اما امشب حال دیگری دارم . شاید به این خاطر که نشد با تو صحبت کنم عزیز دلم قرار نبود اینجا بگویم که می خواهمت ، با تمامی و به تمامی … اما عزیزم گاهی دلم می خواهد احساسم را فریاد بکشم . گاهی می خواهم تو را به نام صدا کنم و بگویم این تنها کسی است که می توانم دوستش داشته باشم . عزیزم گاهی می خواهم در میان جمع به تو تکیه کنم و دستت را در دستم بگیرم و همه به من و توغبطه بخورند . راستش وقتی شروع کردم به نوشتن خیلی چیزها در ذهنم بود که برایت بگویم . مثلا بگویم که اینجا هوا سرد و بارانی است و بی تاب دیدارت هستم.عزیزم خیلی دلم برا ت تنگ شده خیلی. حتی فکرشم نمیکردم اینقدر دلم برات تنگ بشه. یه چیزی بگم شاید باورت نشه خیلی جلوی خودمو گرفتم که زنگ نزم نمی دونم با وجودی که تازه باهات حرف زدم انگار چندسال پیش بوده. کاش زودتر اون لحظه که قرار شد از راه برسه تا من بازم صداتو بشنوم دارم لحظه شماری میکنم ولی نمیدونم چرا اینقدر دیر میگذره وای یعنی تا اون روز من زنده میمونم؟
خیلی دلم هواتو کرده شاید دیگه باید به ندیدنت به نبودنت در کنار خودم عادت کنم شاید دیگه باید برات آرزوی خوشبختی با یه نفر دیگه رو بکنم شاید این دورانی که ما با هم بودیم همش یه قصه بود یه قصه ای که از اول تا اخرش عشق بود وامید .مهربونی بود و صفا .صداقت و بود و وفاداری وای که وقتی یاد این چیزا می افتم و میگم شاید همینم به صلاح ما دوتاست نمیدونم وقتی به سرانجام دوستیمون فکر میکنم به کو چه های بن بستی که عبور از اونا غیر ممکنه به گره های کوری که معلوم نیست کسی می تونه بازشون کنه یا نه به لحظاتی که با هم حرف زدیم به شبایی که با هم حرف زدیم به حرفایی گفتیم لحظه لحظه اش برام خاطرست به نظر تو ما میتونیم اون لحظات رو فراموش کنیم؟ تو رو نمی دونم ولی خودمو که مطمئنم هیچ وقت اون دقیقه ها و ثانیه ها از یادم نمیره ولی می دونی عزیزم مهم اینه که تا اخر عمر دلامون پیش همه و هر کس ندونه حداقل خودمون میدونیم که چقدر همدیگه رو دوست داشتیم تو می دونی که من چه قدر دوستت دارم خیلی سخته ولی خب روزگار همیشه بر وفق مراد آدم نیست بعضی وقتا اتفاقایی میفته که باید به جز خودمون به فکر کسانی دیگه ای هم باشیم که ممکنه با تصمیم ما زندگیشون به خطر بیفته امروز خیلی داغونم عزیزم خیلی دارم دیوونه میشم باورت میشه؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ؟ می ترسم ... نمی دونم... کاش الان پیشم بودی عزیزم کاش پیشم بودی تا سرمو میگذاشتم رو شونه هات و زار زار گریه می کردم به حال خودم ...خیلی بدم خیلی حالم از خودم به هم میخوره.........

می‌رسی به آخر خط، هیچ راهی نمونده، نمی‌تونی دنیا رو اونجوری کنی که دلت می‌خواد، نمی‌تونی هیچ چیزی رو عوض کنی، نمی‌تونی هیچ چیزی رو به زور نگه‌داری، ..... نمی‌تونی دنیایی هر چند کوچک بسازی که توش سیاست و دورنگی نباشه .... به قول فروغ می‌رسی به ناتوانی این دست‌های سیمانی! و درک هستی آلوده‌ی زمین .....

دارم یاد می‌گیرم با زندگی نجنگم، برای چیزی اصرار نداشته باشم و چیزی نخوام.

بگذارم زندگی بر من بگذره! همونجوری که اون می‌خواد

کم کم معنی تسلیم رو می‌فهمم .... هرآرامشی، هر لذتی، هر کامیابی و موفقیتی، هر چیزی که به اون دل می‌بندم، ممکنه در دم نابود بشه و جاشو به دردی جانکاه بده که صدای شکستن استخوانهام رو هم جز خودم هیچ کس نشنوه!

به هیچ چیز نباید ابدی نگاه کرد! ابدی فقط صفت خداست! زندگی میراست ....

باید در هر لحظه‌ای آماده‌ی از دست دادن همه چیز بود،

بی‌آن‌که استخوانی ترک برداره!

باید یاد بگیرم که آرزویی نداشته باشم .... به زمان نعمت، شکر و در نبودنش هم تسلیم باشم ....

انتظار و آرزو مثل خوره روح و روان رو نابود می‌کنه ....

ای‌کاش می‌شد ....... ای کاش .... ای کاش ......

می خوام که این کلمه رو برای همیشه از یاد ببرم .... و فقط به نعمتهایی که امروز دارم شاکر و راضی باشم!

زندگی توی هر ثانیه‌ش یه ماجرای عجیب داره که تا ثانیه‌ای پیش فکرش رو هم نمی‌کردی ....

می‌گذارم زمان بر من بگذره، بدون این‌که با اون بجنگم! یا سعی کنم چیزی رو عوض کنم، و سناریوی از پیش تعیین شده‌ی خودم رو اجرا کنم ....

دردها، تجسم رؤیاهای نیمه تمام ما هستند ... و رؤیاها حاصل دردهایی که بر ما گذشته‌اند!می‌رسی به آخر خط و این جمله که دنیا همینه که هست!

هر چیزی دورانی داره ..... لذت، غم، تنها بودن، تنها نبودن، و باز تنها شدن ... تصویرای شیرین، صدایی که سرمستت می‌کنه... دستایی که دلت می‌خواد تا ابد لمسش کنی .... چشمایی که مدهوشت می‌کنه و دلت می‌خواد تا مرگ توی نگاهش غرق بشی ....

و .... شاید یه روز از همه‌ی اینا فقط تصویری بمونه و خاطره‌ای ....

نمی‌دونم چرا فکر می‌کنم باید روزی چندبار با خودم تکرار کنم که باید هر لحظه آماده‌ی از دست دادن همه چیز باشم .....

نمی‌دونم چرا باید روزی چند بار بگم که: .... زندگی در دستان من نیست ... زندگی بیرون از من جریان دارد، جایی که من در آن نیستم .... فقط دورانی است که چون نسیم می‌آید و چون باد می‌گذرد ....

خیلی وقته احساس می‌کنم از زندگی جا موندم ..... نمی‌دونم چرا نمی‌تونم ذهنم رو جمع و جور کنم .... چرا نمی‌تونم توی جریان زندگی حل بشم و خودم رو جزیی از اون و از بقیه و حتی از آدمایی که دوستشون دارم ببینم .. گویی که مسافرم و میهمان چند روزه‌ ...

چرا بی‌قرارم؟!چرا فکر می‌کنم داره یه اتفاقی می‌افته؟!

شاید عادت کردم به تنها شدن و از دست دادن کسانی که دوستشون دارم و شاهد رفتن و دور شدن اونا بودن .... چرا هر اتفاقی منو به دلشوره میندازه؟

نمی دونم!

فرشته‌ی مهربونم! همه‌ی چیزای خوب دنیا رو برای تو می‌خوام، هر جا که باشی و فرشته‌ی هر کسی که باشی ....

من و تنهایی با هم به دنیا اومدیم ....

عزیز دلم کاشکی می دونستی چه قدر دوستت دارم حاضرم هر کاری بکنم تا یه لحظه با تو باشم با تو بودن یعنی امید یعنی آرامش یعنی زندگی یعنی اطمینان اعتماد وبی تو بودن یعنی هیچ . یعنی یه قصه نا تمام یه زندگی بی هدف

می خواستم بگویم که بیش از پیش دوستت دارم و البته می خواستم بپرسم تو چطور؟ … خیلی چیزها بود که می خواستم برایت بنویسم . اما عزیز دلم خیلی خسته ام . روز پر کاری داشتم . مرا ببخش . خواب امانم را بریده . دیر وقت است و صبح در خانه ی ما خیلی زود شروع می شود . از دور صورت ماهت ، چشمان نجیبت ، دستان زحمتکشت ، قلب مهربانت و ذهن خلاقت را می بوسم . می بینی آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری !

کدخدائ تو

…چند شبیه نیستی
وقتی می گم دستتو بده به دستم نمی دی... وقتی که می گم خودتو رها کن تو آغوشم نمی کنی... وقتی صدات می کنم جوابمو نمی دی... وقتی میای که دیگه شب شده و همه خوابن... من که پشت پنجره منتظرت نشستم اما تو که از پنجره نمی یای تو... تو یه راست میای و پاتو می ذاری رو دلم... آخ دلم... زیر پات له می شه... می شکنه و آخ هم نمی گه... آخه تو نمی دونی دلم چقدر دوستت داره... تو که مجنون نیستی لیلی هستی... من که لیلی نیستم مجنونم... تو که عمر منی... ماه شبای منی... بعضی وقتا بدجوری دلم می گیره و هواتو می کنه... دلم میخواد برم زیر بارون و داد بزنم.....

چند شبه نیستی... چند شبه اینجا آسمون دلش گرفته ... میدونی ... آسمون ابری ابریه...ابرا مثل یه دسته سینه زنی سر و صدا میکنن اما هیچ اشک و بارونی نمیریزن رو زمین.. زمینی که مبهوت و منتظر آسمونه ... بغض داره آسمونو خفه میکنه .. اما نمیدونم چرا گریه نمیکنه....میگم آ ، عجب غروری داره این آسمون... نمیدونم دیگه چرا خودشو خالی نمیکنه.... چند شبه که شبای من بدون تو تیره و تاره... امشب منتظرت بودم... اما باز تو نیومدی... امشب بارون می اومد... بعضی وقتا معنی زندگیمو گم می کنم...یه هو یادم میآد که تو معنای زندگی منی... آخه بعضی وقتا که خیلی ازم دور می شی... خیلی تنها می شم... خیلی دلم هوای گریه می کنه...

می دونم چشمای هیچ کس مثل من به در نمونده...
میدونم هیچ عاشقی اینجوری منتظر نمونده...
می دونم دوستت دارم هایی که گفتم از دلم بود...
می دونم دل تو هم مثل دل من عاشقم بود...
چرا گم شدی تو توی لحظه های بی کسی هام؟....
چرا نیستی تو دوباره معنی دلواپسی هام؟...