باز بچه شدم و دوست دارم تا خود صبح نامه‌های عاشقانه خنده‌دار بنویسم.به یاد دوران مدرسه افتادم ، آن روزها هم پریشان حال شبها می‌نشستم و می‌نوشتم و پنهان می‌کردم تا مبادا راز قصٌه عاشق شدنم برملا شود. گاهی نوشته‌هایم را تنها خود می‌توانستم بخوانم ، چراکه خطی عجیب برای مقابله با فضولی بعضی افراد اختراع کرده بودم که حتی بعضی وقتها خودم را هم دچار دردسر میکرد . اسامی را به اشکال مختلف می‌نوشتم و در دلم برای هر نامی مشابهی می‌ساختم. عجب شیرین شبهایی بود.دردم یکی بود و درمان هم یکی. غصه‌هایم دنیوی بود و شادیهایم معنوی ... دل خوش تنها نگاهی آشنا بودم و آرزومندی امیدوار.... چشم به فرداها دوخته بودم ، به روزهایی که قرار است رها شوم ، آزاد آزاد تا نغمه عاشق شدنم را در گوش یار فریاد زنم . وقتی مثلا‍ً آزاد شدم ، چون عادت به قفس داشتم جرأت زیاد بیرون ماندن از قفس را نداشتم و روزی که پرواز را تجربه کردم و خیال کردم که قلب دنیا را فتح کردم و ندانستم دنیا قلب ندارد و اگر هم دارد زور من به آن نمی‌رسد . وقتی دیگر تنها نبودم دلم برای شبهای تنهایی تنگ می‌شد و وقتی باز تنها شدم دلم برای با او بودنها . عادت عجیبی بود . هم فایده داشت ، هم ضرر، هم خنده داشت ، هم گریه ، هم شعر داشت ، هم فریاد و من هنوز در عجبم از ماجرای این قصٌه .آدمهای قصٌه آمدند و رفتند و به قولی به خاطره‌ها پیوستند ؛ هرکدام داستانی داشتند و سرانجامی غیر قابل انتظار . حسابها همه اشتباه از آب درآمدند و فرشته‌ها در پایان به شکل شیطان ظاهر شدند و من ساده‌دل خود دوست‌داشتنی‌ام را از یاد بردم ؛ تغییر چهره دادم و تغییر شخصیٌت .بی‌خیال شدم و بی‌احساس . بی‌رنگ شدم ؛ شدم سیاه و سپید مثل عکسهای قدیمی . امٌا باز تنهایی آزارم می‌داد و با او بودن نیز. از عاشقی ؛ تظاهر ، مادیٌات ، هوس ، شهوت ، دروغ ، ترس و خیانت را آموختم و چه زیبا درسهایی را از بر کردم . همه را چون خود ؛ بد دیدم و بد دانستم . خواستم دل بسپارم به باد و باز عاشق شوم . شدم امٌا به قیمت رنجاندن عزیزی . وقتی باید می‌ماندم ؛ ترسیدم ؛ دل کندم و رفتم . شدم عین آدمهای قصٌه خودم و حتی بدتر از آنها که باز دست از سرش برنداشتم و باز در گوشش نغمه و ترانه خواندم . هر وقت دلم گرفت ، صدایش زدم و او بی‌تأمل پاسخ گفت ؛ اما هر زمان برایم شعر ساخت ، بی‌جواب ماند و در دلش علامت ؟ بزرگی نقش بست . بودن تا کی ؟ بودن به چه معنا ؟ معنایش را خودم نیز نمی‌دانم مهربان. شاید تا وقتی من ‌می‌خواهم . می‌دانم خودخواهی بزرگی است ؛ می‌دانم ؛ امٌا می‌خواهم که باشی......

باز من چون زمان مدرسه اسیرم و اسارتم را هم خود مقصرم ، هم دیگری . تاوان گناه ناکرده و یا شاید کرده‌ام را ، نمی‌دانم تا به کی جبران باید ؟؟؟!!! امٌا از ظواهر امر پیداست تا به قیامت!!!! باز دلم رهایی می‌خواهد ؛ رهایی تا ابد. دوست دارم از این شهر بروم ؛دور شوم ، دور دور . اگر تو نیامدی تنها روم و تنها شوم . در تنهاییم چون زمان کودکی در خیالم با نامت عشقبازی کنم و هر شب نامه‌ای عاشقانه بنویسم و در گوش قاصدک زمزمه کنم تا پیغام مرا به گوشت برساند . باز تا صبح بیدار بنشینم و بنویسم و دلم نخواهد هرگز نور پایش را در اتاق تاریک من بگذارد. باز وقتی روی تختم دراز کشیدم ، احساس کنم کف اتاقم حرکت می‌کند و تختم را چون گهواره‌ای تکان می‌دهد و من چشمانم را ببندم و احساس نوزاد چند روزه‌ای را داشته باشم که تنها آرزویش آغوش مادر است و تنها نیازش عصاره وجود او ...

چه زیباست این احساس و چه آبی است این لحظه.........