شب که مى شود خدا چراغ ماه را روشن مى کند تا من در جلوى چشمان کنجکاو ستاره ها براى تو نامه بنویسم . کاغذم برگ هاى درختان است و مدادم شاخه اى ترد و تازه . شب که مى شود خیال تو در اتاقم راه مى رود و همه اشیا جان مى گیرند. پروانه هاى خشکیده بال زنان از دفترچه ام بیرون مى آیند پرده ها از شیشه ها هم شفاف تر مى شوند و من مى توانم خودم را در همه آینه هاى ناشناس تماشا کنم . گاهى حتى یک کلمه هم ندارم که برایت شعر بگویم و گاهى هزاران کلمه در دستان من است اما باز نمى دانم چه بسرایم که شایسته توباشد . آن وقت به قنارى ها حسودیم مى شود که از من شاعرترند . کاش تخته سنگى بودم که خانه اش در آغوش دریاست یا بنفشه اى که همیشه لب جوى را مى بوسد و یا خیابان ساکتى که پیوسته خواب قدم هاى تو را مى بیند . کاش ترازویى براى اندازه گیرى عشق و دلتنگى وجود داشت . کاش مى توانستى در رویا هایم بخوابى و در آرزو هایم بیدار بشوى . کاش بین لب هاى من و نام عزیز تو هیچ فاصله اى نبود . کاش بجز تأخیر دیدار هیچ فاصله اى نبود.

اگر تو نباشى بى تعارف و بى مبالغه بگویم همه چیز طعم زهر خواهد داشت حتى عسلى که از همه به گل سرخ شبیه تر است . اگر تو نباشى از اینجا مى روم و آسمان را هر چند شیرین و شفاف با خود نمى برم . آن قدر دور مى شوم که نسیمى از کنارم عبور نکندو چشمم به چشم ستاره اى نیافتد

.

نم نم گریه ی بارون روی گونه های خیس

نفس منو بگیر....

در آینه به خودم نگاه می کنم
خیره می مانم و بهت زده
زیر لب زمزمه می کنم چه آشنای غریبی
از چشمان اشک آلودم هزار قصه تلخ می خوانم
و در چروک چهره ام هزار دیروز رفته از دست را می بینم
چه چیز مانده برایم از آن همه عذاب و اشک و ماتم
هیچ جز چهره ای پیر و شکست خورده
جز نگاهی همچنان منتظر
و جر خاطراتی که مشتی خاک گرفته
هچون کرم ابریشم که برگ می خورد و بزرگ می شود
لحظه لحظه این زندگی مرا می خورد و من هر روز نحیف تر از روزهای دگر
و امروزم آشفته تر و سردتر از هر دیروزی
اما در این همه سردی آنچه که هیزم گرمی است و تنم را از سرما می رهاند
چهره محو توست چرا که دیگر خوب به یاد نمی آرمت اما بدون به یاد آوردن چهره ات هم هنوز عاشقت مانده ام
و اشکهایم هر روز مزار کهنه خاطرات را در سینه پوسیده ام شستشو می دهند
دیگر هیچ هراسی  نیست چرا که دیگر اندکی دقیقه بیشتر نمانده است به وصال همیشگی تنم با خاک

در منی و این همه ز من جدا

با منی و دیده ات به سوی غیر

بهر من نمانده راه گفتگو

تو نشسته گرم گفتگوی غیر

غرق غم دلم به سینه می طپد

با تو بیقرار و بی تو بی قرار

وای از ان دمی که بی خبر ز من

بر کشی تو رخت خویش از این دیار

سایه توام، به هر کجا روی

سر نهاده ام به زیر پای تو

چون تو در جهان نجسته ام هنوز

تا که بر گزینمش به جای تو

شادی و غم منی بحیرتم

خواهم از تو ... در تو اورم پناه

موج وحشتم که بی خبر ز خویش

گشته ام اسیر جذبه های ماه

گفتی از تو بگسلم ... دریغ و درد

رشته وفا مگر گسستنی است؟

بگسلم ز خویش و از تو نگسلم

عهد عاشقان مگر شکستنی است؟

دیدمت شبی به خواب و سر خوشم

وه... مگر به خواب ها ببینمت

غنچه نیستی که مست اشتیاق

خیزم وز شاخه ها بچینمت

شعله می کشد به ظلمت شبم

اتش کبود دیدگان تو

ره ... مبند بلکه ره بَرم به شوق

در سراچه غم نهان تو...!