چه بنویسم...
از تلخی لحظه هایم؟!
ونخواستم وخواستنی هم نبود!
که لهظه های شیرینت را با آن تلخ کنم.
کسی که ندارد نمی بخشد
از بخل او نیست نمی تواند
ومن در میان این دیوارهای سرد
که پنجره اش رو به هیچ است
از غروب چه نقشی بنویسم
واز آن خورشید که برای رسیدن به پنجره ما وقت نمی کند
تنها دستی تکان میدهد ومی گذرد.
من هنوز دراین سکوت غم گرفته خویش
مانده ام...
چه بنویسم...!
و از زندان خویش که تنها پناه من است
از غولان سرمای کویر
که امده اند
درختان پیر قامت را به دشمنی نوازش میکنند!
وگاه از میان دَرز نگاه پنجره
بر وجود کِرخ من می نشینند
و دستانم را از نوشتن آخرین کلام باز میدارند
تا چند ثانیه سکوت بر آخرین سطر بنشیند
گفتمش:
شیرین ترین آواز چیست؟
چشم غمگینش به رویم خیره ماند
قطره قطره اشک از چشمش چکید
لرزه افتادش به گیسوی بلند
زیر لب غمناک خواند.....ناله زنجیرها بر دست من!
گفتمش
آنگه که از هم بگسلد....
خنده تلخی به لب آورد گفت:
آرزویی دلکش است اما دریغ
بخت شورم ره بر این امید بست و آن طلایی زورق خورشید را
صخره های ساحل مغرب شکست!....
من به خود لرزیدم از دردی که تلخ در دل من با دل او می گریست
گفتمش
بنگر در این دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی است!
سر به سوی آسمان برداشت گفت:
چشم هر اختر چراغ زورقی ست
لیکن این شب نیز دریایی ست سخت
ای دریغا شب روان کز نیمه راه....
می کشد افسون شب در خوابشان
گفتمش
فانوس ماه می دهد از چشم بیداری نشان....
گفت اما در شبی این گونه گنگ هیچ آوایی نمی آید به گوش
گفتمش
اما دل من می تپد گوش کن اینک صدای پای اوست!
گفت ای افسوس در این دام مرگ
باز صید تازه ای را می برند
این صدای پای اوست.....
گریه ای افتاد در من بی امان در میان اشک ها پرسیدمش:
خوش ترین لبخند چیست؟
شعله ای در چشم تاریکش شکفت
جوش خون در گونه اش آتش فشاند
گفت
لبخندی که عشق سربلند
وقت مردن بر لب مردان نشاند
من زجا بر خواستم بوسیدمش
..............
کاش ....